Anlayamadık

Ahh..

Hakikat derler, insanı şöyle bir düşündürür

Aklını bir anlık sarsıverirler

Nedir desen, anlatır ama anlamazsın

Yazar, okursun lezzet alırsın ama idrak edemezsin

Yine bir düşünce sarar

Derinlere gidersin ve bir katre iken umman olursun

Mürekkeb kalemin ucunda damla iken

Sayfalara sığmaz bir derya oluverir gibi

Bir söz, bir bakış, bir teveccüh ısıtır seni

Dilin değil amma zihnin hep tazedir onda

Hatrından çıkmayınca bir kelam edeyim dersin, edemezsin

Tıpkı hayat denen yolculuk trenine binip de

Bu yolculuğa sabır ile başlayıp sır mührü ile bitirir gibi

Sessiz kalırsın

Senin o an yaşadığını kimse bilmez, bilemez

Anlamaz, anlamaya çalışasada hissedemez

İçin viran, ciğer büryan..

Sonra aşk gelir aklına

Aşk için söylenen gazeller, beytler, şiirler, hatıralar, hadiseler, efsaneler canlanır zihninde

Bir yandan Fuzuli; Aşk imiş her ne var âlemde; İlm bir kîl ü kaal imiş ancak

Bir yandan Yunus Emre; Yunus öldü diye sela verirler, Ölen hayvan imiş, âşıklar ölmez

Yoldan geçen mecnun’a soruverirler; kimsin sen? -ben leyla der

Aşk için söylenen kelam ile tatlanır an’ın

Ne Niyazi Mısri’den geçebilirsin, ne Avnî’den

Şimşek çakar beyninde, fırtınalar koparır içinde

Kim demiş aşıklar ölür?

Aşkın lezzetini alan, aşık

Talep edene tarihi sözü fısıldar; men lem yezuk lem yarif! (tatmayan bilmez, bilen söylemez)

Şiir öyle bir yöntemdir ki

Kalem ustasının kitaplar, ciltler ile anlatmak istediği meseleyi

İki satırda anlatıverir, anlayana

Aşık burada biraz da şairdir

İfşa etmez elbet ama şifreleri de verir

Aşık, benliğini yokedip, yokluğunda maşukun varlığına bürünür

Viran olmuş, vuslat der lakin vuslatta aşka zeval olur diye

Firkate mihman olur

Ehli aşk; Aşkı bilen konuşmaz, koşanda bilmezmiş der

Hepimizin bu konuda söyleyecek çok seyleri olduğundan cevap malum

Sözün özü; Biz aşık olamadık, aşıkları da anlayamadık.